ما فقط آینده خود را می‌خواهیم
صحنه دوگانه‌اي كه در روز نكبت يا افتتاح سفارت آمريكا در اورشليم به سراسر جهان ارسال شد، بار ديگر مظلوميت مردم فلسطين را فرياد زد؛ فريادي با خون و درد و زخم كه بر ذهن مردم جهان نشست. افراد مختلف جهان نسبت به انتقال سفارت اعتراض كردند. بيش از سه‌هزار نفر تاكنون زخمي و بيش از 150 نفر كشته نشان مي‌دهد چقدر انتقال سفارت براي مردم فلسطين دردناك بوده است. اين در حالي است كه مردم نظرات خود را به شكل‌هاي مختلف در شبكه‌هاي اجتماعي منتشر كرده‌اند. روزنامه بریتانیایی گاردین نيز با انتشار یادداشتی از عاطف ابوسیف، رمان‌نویس و سیاست‌مدار فلسطینی، به کشتار فلسطینیان هنگام اعتراض در نوار مرزی اعتراض کرد. در این مقاله طولانی با عنوان «ما فقط آینده‌ای می‌خواهیم»، آمده است: «شاید آنها با ما غزه‌ای‌ها رفتاری دور از شأن انسان داشته باشند، اما در «روز نکبت» (اشاره به هفتادمین سالگرد تشکیل اسرائیل) به دنیا نشان می‌دهیم که انسانیت ما را نمی‌توان در هم شکست». ابوسیف در ادامه نوشته است: «بچه‌های من نه سلاحی دارند و نه حتی سنگی. برای جنگیدن نیامده‌اند... اما سربازان اسرائیلی از حداکثر نیرو برای تخلیه منطقه استفاده کردند: گاز اشک‌آور
که از هواپیماهای بدون‌سرنشین پرتاب می‌شد، خمپاره و مهمات جنگی... و تظاهرات مرزی توجه دنیا را به خود جلب کرده است. ده‌ها نفر کشته شده‌اند - از جمله بچه‌هایی که به سختی می‌توان گفت به سن نوجوانی رسیده‌اند و روزنامه‌نگاران - و هزاران نفر مجروح شده‌اند». نویسنده با ذکر خاطرات تلخ چند نسل از خانواده‌اش در یافا و اردوگاه‌های پناهندگان آورده است: «پیام این اعتراض ساده است: ما نمی‌توانیم تا ابد این‌طوری زندگی کنیم؛ حتی بعد از صد سال هم هنوز فلسطینی‌ها با حقوق بشر انکارنشدنی متولد خواهند شد، هرچقدر هم که اسرائیلی‌ها بخواهند آنها را به خاک‌وخون بغلتانند. اسرائیل نمی‌تواند انتظار داشته باشد که از صلح، ثبات و رفاه لذت ببرد، درحالی‌که با ما هنوز هم مانند حیوانات یک مزرعه صنعتی برخورد می‌شود. حصار نه‌فقط مرز فیزیکی بین دو ملت است، بلکه یک خط مفهومی تبعیض‌آفرین بین دو جهان و دو واقعیت است. بدبختی یک جهان، خوشبختی دیگری است؛ رؤیاهای یکی در زیر هفت دهه ماسه‌های دیگری دفن شده است».
ابوسیف یادداشت خود را با این جمله‌ها به پایان برده است: «راهپیمایی بزرگ بازگشت ممکن است فردا به پایان برسد، اما سؤالاتی که مطرح می‌شود، نه‌تنها باقی خواهند ماند، بلکه بر هم انباشته می‌شوند و بیش از پیش بر دیوارهای زندان فلسطین فشار خواهند آورد. اگر چیزی تغییری نکند، دیگر دشوار بتوان تصور کرد که این ملت به‌جان‌آمده پس از یک قرن که از لحاظ سیاسی به حال خود رها شده است، 70 سال جابه‌جایی و مهاجرت و - به‌ویژه برای غزه- 11 سال محاصره طولانی، چه جهت تازه‌ای در پیش خواهد گرفت».
صحنه دوگانه‌اي كه در روز نكبت يا افتتاح سفارت آمريكا در اورشليم به سراسر جهان ارسال شد، بار ديگر مظلوميت مردم فلسطين را فرياد زد؛ فريادي با خون و درد و زخم كه بر ذهن مردم جهان نشست. افراد مختلف جهان نسبت به انتقال سفارت اعتراض كردند. بيش از سه‌هزار نفر تاكنون زخمي و بيش از 150 نفر كشته نشان مي‌دهد چقدر انتقال سفارت براي مردم فلسطين دردناك بوده است. اين در حالي است كه مردم نظرات خود را به شكل‌هاي مختلف در شبكه‌هاي اجتماعي منتشر كرده‌اند. روزنامه بریتانیایی گاردین نيز با انتشار یادداشتی از عاطف ابوسیف، رمان‌نویس و سیاست‌مدار فلسطینی، به کشتار فلسطینیان هنگام اعتراض در نوار مرزی اعتراض کرد. در این مقاله طولانی با عنوان «ما فقط آینده‌ای می‌خواهیم»، آمده است: «شاید آنها با ما غزه‌ای‌ها رفتاری دور از شأن انسان داشته باشند، اما در «روز نکبت» (اشاره به هفتادمین سالگرد تشکیل اسرائیل) به دنیا نشان می‌دهیم که انسانیت ما را نمی‌توان در هم شکست». ابوسیف در ادامه نوشته است: «بچه‌های من نه سلاحی دارند و نه حتی سنگی. برای جنگیدن نیامده‌اند... اما سربازان اسرائیلی از حداکثر نیرو برای تخلیه منطقه استفاده کردند: گاز اشک‌آور
که از هواپیماهای بدون‌سرنشین پرتاب می‌شد، خمپاره و مهمات جنگی... و تظاهرات مرزی توجه دنیا را به خود جلب کرده است. ده‌ها نفر کشته شده‌اند - از جمله بچه‌هایی که به سختی می‌توان گفت به سن نوجوانی رسیده‌اند و روزنامه‌نگاران - و هزاران نفر مجروح شده‌اند». نویسنده با ذکر خاطرات تلخ چند نسل از خانواده‌اش در یافا و اردوگاه‌های پناهندگان آورده است: «پیام این اعتراض ساده است: ما نمی‌توانیم تا ابد این‌طوری زندگی کنیم؛ حتی بعد از صد سال هم هنوز فلسطینی‌ها با حقوق بشر انکارنشدنی متولد خواهند شد، هرچقدر هم که اسرائیلی‌ها بخواهند آنها را به خاک‌وخون بغلتانند. اسرائیل نمی‌تواند انتظار داشته باشد که از صلح، ثبات و رفاه لذت ببرد، درحالی‌که با ما هنوز هم مانند حیوانات یک مزرعه صنعتی برخورد می‌شود. حصار نه‌فقط مرز فیزیکی بین دو ملت است، بلکه یک خط مفهومی تبعیض‌آفرین بین دو جهان و دو واقعیت است. بدبختی یک جهان، خوشبختی دیگری است؛ رؤیاهای یکی در زیر هفت دهه ماسه‌های دیگری دفن شده است».
ابوسیف یادداشت خود را با این جمله‌ها به پایان برده است: «راهپیمایی بزرگ بازگشت ممکن است فردا به پایان برسد، اما سؤالاتی که مطرح می‌شود، نه‌تنها باقی خواهند ماند، بلکه بر هم انباشته می‌شوند و بیش از پیش بر دیوارهای زندان فلسطین فشار خواهند آورد. اگر چیزی تغییری نکند، دیگر دشوار بتوان تصور کرد که این ملت به‌جان‌آمده پس از یک قرن که از لحاظ سیاسی به حال خود رها شده است، 70 سال جابه‌جایی و مهاجرت و - به‌ویژه برای غزه- 11 سال محاصره طولانی، چه جهت تازه‌ای در پیش خواهد گرفت».