چرا «سينما – ماشين» راه مناسبي براي فيلم‌ديدن نيست؟
گروه هنر: طرح «سينما-ماشين» براي اولين‌بار پس از انقلاب در جمعه همين هفته با فيلم سينمايي «خروج» به کارگرداني ابراهيم حاتمي‌کيا در دو سانس21 و 23:30 در پارکينگ شماره 3 برج ميلاد تهران برگزار خواهد شد.
پس از شيوع ويروس کرونا و لغو تمامي فعاليت‌هاي فرهنگي و درپي آن تعطيلي سينماها، موجب شد که ابراهيم حاتمي‌کيا تصميم به اکران فيلمش به صورت آنلاين در شبکه نمايش خانگي پيش از اکران سينمايي بگيرد.
فيلم «خروج» ساخته ابراهيم حاتمي‌کيا که از يکشنبه ۲۴ فروردين ۱۳۹۹ به صورت آنلاين ازطريق شبکه‌هاي اينترنتي پخش شده، اولين فيلم در تاريخ سينماي ايران محسوب مي‌شود که عوامل آن قبل از اکران سينما، اقدام به پخش نسخه اينترنتي آن کرده‌اند و حال پس از يک‌بار ساختارشکني، اين‌بار ابراهيم حاتمي‌کيا اقدام به نمايش فيلمش در سينما-ماشين کرده است.
سينما-ماشين از جمعه همين هفته مورخ 12 ارديبهشت 1399 به مدت يک هفته و تنها در دو سانس 21 و 23:30 در پارکينگ شماره 3 برج ميلاد تهران اجرا خواهد شد و اولين فيلمي که براي اکران در سينما- ماشين پيش قدم شده است، فيلم «خروج» به کارگرداني ابراهيم حاتمي‌کيا است.
اين طرح با حضور حدود ۱۶۰ ماشين در هر سانس که محل قرارگيري آنها با خط‌کشي مشخص شده اجرا مي‌شود، شایان ذکر است طبق دستورالعمل اجراي اين طرح در هر خودرو حداکثر دو نفر امکان تماشاي فيلم را خواهند داشت.
طرح سينمايي «سينما- ماشين» با مشارکت سازمان هنري رسانه‌اي اوج و مؤسسه سينمايي نورتابان، براي اولين‌بار در کشور پس از انقلاب با نمايش فيلم سينمايي «خروج»، تازه‌ترين اثر ابراهيم حاتمي‌کيا آغاز خواهد شد و به گفته برگزارکنندگان اين طرح سينمايي، برنامه «سينما- ماشين» تحت تدابير بهداشتي و با مجوز و موافقت ستاد ملي مقابله با بيماري کرونا برگزار مي‌شود.
با انتشار خبر «سينما- ماشين» فرزاد مؤتمن، کارگردان سينما، مطلبي در صفحه شخصي خود در فيس‌بوک منتشر کرد که خواندن آن خالي از لطف نيست: «چنان در تبليغات‌شان آورده‌اند «براي اولين‌بار»، «سينما- ماشين» كه يك لحظه فكر مي‌كني حضرات اختراعي كرده‌اند اما خط اول تبليغ را كه مي‌خواني متوجه مي‌شوي منظورشان هـمان «درايو اين سينما» {Drive-in Cinema} است. ديده‌اند يا خوانده‌اند كه در روزهـاي اخير با تعطيلي سينماهـا و رستوران‌ها در بسياري از كشورهـا به‌دليل گسترش بيماري كوويد١٩، بعضي از رستوران‌هاي بزرگ پاركينگ‌هاي خود را به «درايو اين سينما» تبديل كرده‌اند، گفته‌اند كه خوب ما هـم بكنيم، اما تجربه تاريخي نشان مي‌دهـد كه درايوين‌ها، راه صحيح فيلم‌ديدن نبودند و از دهـه ٨٠ به بعد عملا تعطيل شدند و زمين‌هايشان براي ساخت مجتمع‌هاي تجاري مورد استفاده قرار گرفتند.
ايده ساخت درايوين از اوایل دهـه 30 در آمريكا، براي استفاده آن دسته از تماشاگراني شكل گرفت كه نمي‌توانستند خودشان را منضبط كنند كه بر صندلي تنگ سالن سينما و نزديك به شخص ديگري بنشينند. (درواقع هم‌زمان با تعطيلي درايوين‌ها، از نيمه دوم دهـه 70، ساخت سينه‌پلكس‌ها، صندلي‌های پهن و دسته‌هاي عريض با جاي ليوان، آغاز شد، چيزي كه در ساخت مجتمع‌هاي سينمايي ما ناديده گرفته شده)، اساس ايده ساخت درايوين‌ها، برپايه راحت‌طلبي مخاطب شكل گرفت كه از اساس با تماشاي جدي فيلم، متغاير بود اما بزرگي و لش‌بودن اتومبيل‌هاي آمريكایي، اين ايده را عملي مي‌كرد. پس از جنگ جهـاني دوم و در دوره «بيبي بوم»، درايوين‌ها بسيار گسترده شدند. پس از جنگ با تقسيم جديد بازارهـاي جهـاني بين كشورهـاي فاتح (متفقين)، آمريكا بسيار ثروتمند شد، خانواده‌ها پرجمعيت شدند. فقط در سال١٩٤٩، سه ميليون نفر به جمعيت آمريكا اضافه شد. حضور خانواده‌ها با شش، هـفت بچه پرسروصدا، تبديل به معضل شد و خانواده‌ها ترجيح دادند كه به «درايواين» بروند زيرا ديگر در اتومبيل‌هـايشان كسي به آنها گوشزد نمي‌كرد كه بچه‌هاي‌شان را ساكت كنند، هـمين باعث افت كيفيت مشاهـده فيلم‌ها شد،
چون عملا دقت و تمركزي در كار نبود، ديدن فيلم در درايوين فقط نوعي وقت‌گذراني محسوب مي‌شد. دوران «بيبي بوم» تا نيمه دهـه 60 ادامه پيدا كرد. اتومبيل‌ها پهـن‌تر و پهـن‌تر شدند، اما اساسا فيلم‌هـايي كه به «فيلم‌هاي تابستاني» معروف بودند در اين سينماها به نمايش درمي‌آمدند؛ كمدي‌موزيكال‌هاي نه‌چندان جدي و «فيلم‌هاي ساحلي». از ابتداي دهـه 70 به‌دنبال بحران انرژي و گراني بنزين، اتومبيل‌ها كوچك شدند تا كم‌مصرف باشند.
تماشاي فيلم در اتومبيل‌هاي تنگ دهـه 70 در درايوين‌ها، طاقت‌فرسا بود. كم‌كم از اقبال عمومي از درايوين‌هـا كاسته شد. به تدريج اين سينماهـا به محل وقت‌گذراني جواناني تبديل شد كه در اتومبيل‌هـايشان سرشان بيشتر به «كار» خودشان گرم بود، آن بيرون هـم يك فيلمي در حال اكران بود كه تماشايش دقت چنداني طلب نمي‌كرد. از نيمه دوم دهـه 70، اين سينماها «دو فيلم با يك بليت» فيلم‌هاي رده ب، آثاري از «سينماي سياه‌پوستان» و «كمدي-جنسي»ها را نمايش دادند و از ابتداي دهـه 80 رو به تعطيلي گذاشتند. در ايران در سال ١٣٤٩ درايوين سينماي ونك واقع در خيابان ونك با فيلم «روس‌هـا دارن ميان» (نورمن جويسون)، افتتاح شد اما واقعا مورد استقبال قرار نگرفت و تعطيل شد و تجربه‌اش در سال‌هاي اخير تكرار نشد. در دوران تعطيلي فعلي حاكم بر سينماهـاي دنيا، از درايوين مي‌توان به عنوان راهـكاري موقتي استفاده كرد اما از آنجا كه ما اصلا درايوين سينما نداريم و فعلا در پاركينگ مي‌خواهـند اكران‌هايي را برگزار کنند، به چند نكته بايد دقت داشت. قبل از هـر چيز مسئله كيفيت پخش تصوير و صداست؛ به خصوص صدا. با توجه با اينكه صداي اغلب فيلم‌هاي كنوني با سيستم «١/٥»
كار شده‌اند، بايد برايش راه‌حلي در نظر داشت. چنانچه مثل قديم يك بلندگو به هـر اتومبيل داده شود نتيجه‌اش شنيده‌نشدن بسياري از صداهـا خواهـد بود و چنانچه بنا باشد كه از سيستم صوتي اتومبيل‌ها استفاده شود، هـمه‌چيز منوط خواهـد شد به سيستمي كه هـر اتومبيل در اختيار دارد. بسياري از ماشين‌ها صدا را مونو خواهـند شنيد و اين چندان مطلوب به‌نظر نمي‌رسد. البته تهـيه‌كنندگاني كه فيلم‌هـايشان را در درايوين به نمايش درمي‌آورند مي‌توانند براي اين اكران‌ها يك ميکس صداي مونو را در نظر بگيرند. نكته ديگر اين است كه تماشاي فيلم در اتومبيل‌هاي پرايد، رنو و اين پژوهـاي تنگ و بسته‌اي كه در كشور ما توليد مي‌شوند، واقعا تجربه‌اي نچسب و عذاب‌آور خواهـد بود، هـرچه بيشتر از اتومبيل‌هـاي بزرگ‌تر استفاده شود، بهـتر است. مسئله بعدي اين است كه در درايوين، فيلم‌ها را با ماشين‌هاي شاسي‌بلند تماشا نمي‌کنند. اين اتومبيل‌ها مانع ديد سرنشينان اتومبيل‌هاي ديگر مي‌شوند. با توجه به تعداد زياد ماشين‌هاي شاسي‌بلند در شهـرهـاي كنوني، احتمالا بايد به جايگاه ويژه‌اي براي اين ماشين‌ها فكر كرد و بالاخره تماشاي فيلم در اتومبيل واقعا جاي تمركز و دقتي را كه
حين مشاهـده فيلم در سينما (يا حتي در سينماي خانگي) داريم، نمي‌گيرد. بد نيست بيشتر به كمدي‌ها كه تعدادشان كم هـم نيست براي اكران در درايوين فكر كرد. شنيده‌شدن صداي خنده و قهـقهـه از اتومبيل‌هاي ديگر فضا را گرم مي‌كند».
گروه هنر: طرح «سينما-ماشين» براي اولين‌بار پس از انقلاب در جمعه همين هفته با فيلم سينمايي «خروج» به کارگرداني ابراهيم حاتمي‌کيا در دو سانس21 و 23:30 در پارکينگ شماره 3 برج ميلاد تهران برگزار خواهد شد.
پس از شيوع ويروس کرونا و لغو تمامي فعاليت‌هاي فرهنگي و درپي آن تعطيلي سينماها، موجب شد که ابراهيم حاتمي‌کيا تصميم به اکران فيلمش به صورت آنلاين در شبکه نمايش خانگي پيش از اکران سينمايي بگيرد.
فيلم «خروج» ساخته ابراهيم حاتمي‌کيا که از يکشنبه ۲۴ فروردين ۱۳۹۹ به صورت آنلاين ازطريق شبکه‌هاي اينترنتي پخش شده، اولين فيلم در تاريخ سينماي ايران محسوب مي‌شود که عوامل آن قبل از اکران سينما، اقدام به پخش نسخه اينترنتي آن کرده‌اند و حال پس از يک‌بار ساختارشکني، اين‌بار ابراهيم حاتمي‌کيا اقدام به نمايش فيلمش در سينما-ماشين کرده است.
سينما-ماشين از جمعه همين هفته مورخ 12 ارديبهشت 1399 به مدت يک هفته و تنها در دو سانس 21 و 23:30 در پارکينگ شماره 3 برج ميلاد تهران اجرا خواهد شد و اولين فيلمي که براي اکران در سينما- ماشين پيش قدم شده است، فيلم «خروج» به کارگرداني ابراهيم حاتمي‌کيا است.
اين طرح با حضور حدود ۱۶۰ ماشين در هر سانس که محل قرارگيري آنها با خط‌کشي مشخص شده اجرا مي‌شود، شایان ذکر است طبق دستورالعمل اجراي اين طرح در هر خودرو حداکثر دو نفر امکان تماشاي فيلم را خواهند داشت.
طرح سينمايي «سينما- ماشين» با مشارکت سازمان هنري رسانه‌اي اوج و مؤسسه سينمايي نورتابان، براي اولين‌بار در کشور پس از انقلاب با نمايش فيلم سينمايي «خروج»، تازه‌ترين اثر ابراهيم حاتمي‌کيا آغاز خواهد شد و به گفته برگزارکنندگان اين طرح سينمايي، برنامه «سينما- ماشين» تحت تدابير بهداشتي و با مجوز و موافقت ستاد ملي مقابله با بيماري کرونا برگزار مي‌شود.
با انتشار خبر «سينما- ماشين» فرزاد مؤتمن، کارگردان سينما، مطلبي در صفحه شخصي خود در فيس‌بوک منتشر کرد که خواندن آن خالي از لطف نيست: «چنان در تبليغات‌شان آورده‌اند «براي اولين‌بار»، «سينما- ماشين» كه يك لحظه فكر مي‌كني حضرات اختراعي كرده‌اند اما خط اول تبليغ را كه مي‌خواني متوجه مي‌شوي منظورشان هـمان «درايو اين سينما» {Drive-in Cinema} است. ديده‌اند يا خوانده‌اند كه در روزهـاي اخير با تعطيلي سينماهـا و رستوران‌ها در بسياري از كشورهـا به‌دليل گسترش بيماري كوويد١٩، بعضي از رستوران‌هاي بزرگ پاركينگ‌هاي خود را به «درايو اين سينما» تبديل كرده‌اند، گفته‌اند كه خوب ما هـم بكنيم، اما تجربه تاريخي نشان مي‌دهـد كه درايوين‌ها، راه صحيح فيلم‌ديدن نبودند و از دهـه ٨٠ به بعد عملا تعطيل شدند و زمين‌هايشان براي ساخت مجتمع‌هاي تجاري مورد استفاده قرار گرفتند.
ايده ساخت درايوين از اوایل دهـه 30 در آمريكا، براي استفاده آن دسته از تماشاگراني شكل گرفت كه نمي‌توانستند خودشان را منضبط كنند كه بر صندلي تنگ سالن سينما و نزديك به شخص ديگري بنشينند. (درواقع هم‌زمان با تعطيلي درايوين‌ها، از نيمه دوم دهـه 70، ساخت سينه‌پلكس‌ها، صندلي‌های پهن و دسته‌هاي عريض با جاي ليوان، آغاز شد، چيزي كه در ساخت مجتمع‌هاي سينمايي ما ناديده گرفته شده)، اساس ايده ساخت درايوين‌ها، برپايه راحت‌طلبي مخاطب شكل گرفت كه از اساس با تماشاي جدي فيلم، متغاير بود اما بزرگي و لش‌بودن اتومبيل‌هاي آمريكایي، اين ايده را عملي مي‌كرد. پس از جنگ جهـاني دوم و در دوره «بيبي بوم»، درايوين‌ها بسيار گسترده شدند. پس از جنگ با تقسيم جديد بازارهـاي جهـاني بين كشورهـاي فاتح (متفقين)، آمريكا بسيار ثروتمند شد، خانواده‌ها پرجمعيت شدند. فقط در سال١٩٤٩، سه ميليون نفر به جمعيت آمريكا اضافه شد. حضور خانواده‌ها با شش، هـفت بچه پرسروصدا، تبديل به معضل شد و خانواده‌ها ترجيح دادند كه به «درايواين» بروند زيرا ديگر در اتومبيل‌هـايشان كسي به آنها گوشزد نمي‌كرد كه بچه‌هاي‌شان را ساكت كنند، هـمين باعث افت كيفيت مشاهـده فيلم‌ها شد،
چون عملا دقت و تمركزي در كار نبود، ديدن فيلم در درايوين فقط نوعي وقت‌گذراني محسوب مي‌شد. دوران «بيبي بوم» تا نيمه دهـه 60 ادامه پيدا كرد. اتومبيل‌ها پهـن‌تر و پهـن‌تر شدند، اما اساسا فيلم‌هـايي كه به «فيلم‌هاي تابستاني» معروف بودند در اين سينماها به نمايش درمي‌آمدند؛ كمدي‌موزيكال‌هاي نه‌چندان جدي و «فيلم‌هاي ساحلي». از ابتداي دهـه 70 به‌دنبال بحران انرژي و گراني بنزين، اتومبيل‌ها كوچك شدند تا كم‌مصرف باشند.
تماشاي فيلم در اتومبيل‌هاي تنگ دهـه 70 در درايوين‌ها، طاقت‌فرسا بود. كم‌كم از اقبال عمومي از درايوين‌هـا كاسته شد. به تدريج اين سينماهـا به محل وقت‌گذراني جواناني تبديل شد كه در اتومبيل‌هـايشان سرشان بيشتر به «كار» خودشان گرم بود، آن بيرون هـم يك فيلمي در حال اكران بود كه تماشايش دقت چنداني طلب نمي‌كرد. از نيمه دوم دهـه 70، اين سينماها «دو فيلم با يك بليت» فيلم‌هاي رده ب، آثاري از «سينماي سياه‌پوستان» و «كمدي-جنسي»ها را نمايش دادند و از ابتداي دهـه 80 رو به تعطيلي گذاشتند. در ايران در سال ١٣٤٩ درايوين سينماي ونك واقع در خيابان ونك با فيلم «روس‌هـا دارن ميان» (نورمن جويسون)، افتتاح شد اما واقعا مورد استقبال قرار نگرفت و تعطيل شد و تجربه‌اش در سال‌هاي اخير تكرار نشد. در دوران تعطيلي فعلي حاكم بر سينماهـاي دنيا، از درايوين مي‌توان به عنوان راهـكاري موقتي استفاده كرد اما از آنجا كه ما اصلا درايوين سينما نداريم و فعلا در پاركينگ مي‌خواهـند اكران‌هايي را برگزار کنند، به چند نكته بايد دقت داشت. قبل از هـر چيز مسئله كيفيت پخش تصوير و صداست؛ به خصوص صدا. با توجه با اينكه صداي اغلب فيلم‌هاي كنوني با سيستم «١/٥»
كار شده‌اند، بايد برايش راه‌حلي در نظر داشت. چنانچه مثل قديم يك بلندگو به هـر اتومبيل داده شود نتيجه‌اش شنيده‌نشدن بسياري از صداهـا خواهـد بود و چنانچه بنا باشد كه از سيستم صوتي اتومبيل‌ها استفاده شود، هـمه‌چيز منوط خواهـد شد به سيستمي كه هـر اتومبيل در اختيار دارد. بسياري از ماشين‌ها صدا را مونو خواهـند شنيد و اين چندان مطلوب به‌نظر نمي‌رسد. البته تهـيه‌كنندگاني كه فيلم‌هـايشان را در درايوين به نمايش درمي‌آورند مي‌توانند براي اين اكران‌ها يك ميکس صداي مونو را در نظر بگيرند. نكته ديگر اين است كه تماشاي فيلم در اتومبيل‌هاي پرايد، رنو و اين پژوهـاي تنگ و بسته‌اي كه در كشور ما توليد مي‌شوند، واقعا تجربه‌اي نچسب و عذاب‌آور خواهـد بود، هـرچه بيشتر از اتومبيل‌هـاي بزرگ‌تر استفاده شود، بهـتر است. مسئله بعدي اين است كه در درايوين، فيلم‌ها را با ماشين‌هاي شاسي‌بلند تماشا نمي‌کنند. اين اتومبيل‌ها مانع ديد سرنشينان اتومبيل‌هاي ديگر مي‌شوند. با توجه به تعداد زياد ماشين‌هاي شاسي‌بلند در شهـرهـاي كنوني، احتمالا بايد به جايگاه ويژه‌اي براي اين ماشين‌ها فكر كرد و بالاخره تماشاي فيلم در اتومبيل واقعا جاي تمركز و دقتي را كه
حين مشاهـده فيلم در سينما (يا حتي در سينماي خانگي) داريم، نمي‌گيرد. بد نيست بيشتر به كمدي‌ها كه تعدادشان كم هـم نيست براي اكران در درايوين فكر كرد. شنيده‌شدن صداي خنده و قهـقهـه از اتومبيل‌هاي ديگر فضا را گرم مي‌كند».