نقاب آزادی
محمد‌عرفان نوری
وَمَا أَرْسَلْنَاكَ إِلَّا رَحْمَةً لِلْعَالَمِینَ / و تو را جز رحمتى براى جهانیان نفرستادیم
(انبیا ۱۰۷)
در فرانسه قانونی وجود دارد تحت عنوان آزادی بیان، بی‌چون‌وچرا و بدون حد‌و‌مرز. اکنون اگر بخواهیم رعایت آزادی بیان را از سوی شخص امانوئل مکرون، رئیس‌جمهور فرانسه، بررسی کنیم نکات درخور توجهی پدیدار می‌شود.
در روزهای گذشته، مکرون در مراسمی سخنانی به زبان آورده که نوعی فرصت‌طلبی و کینه‌توزی با آن آمیخته شده بود.مکرون به‌جای آنکه در این مراسم کدورت به‌وجود‌آمده را تلطیف و اصطلاحا اصلاح ذات‌البین کند، در آتش اختلاف‌ها دمید و بسیار ناشیانه و شیطنت‌آمیز باعث موج جدیدی از اسلام‌هراسی غیر‌منصفانه در فرانسه شد.اینکه عده‌ای خودسرانه و بدون برگزاری محکمه‌ای عادلانه رأسا اقدام به اجرای حکم مد‌نظر خود می‌کنند، محکوم و غیر‌اسلامی است؛ اما وقتی در کشوری که خود را پرچمدار آزادی بیان می‌داند، به مقدسات و اعتقادات بخش اعظمی از جهانیان توهین و هتاکی می‌شود، باید هزینه‌های پیش‌بینی‌نشده آن نیز پرداخته شود و منتظر اقدامات احساسی و تند هم باشند.
حال به دو مورد از تناقض‌های آزادي بیان در رفتار مکرون بپردازیم. چندی پیش فیلمی منتشر شد که در یک مراسم عمومی چند جوان، مکرون را با اسم کوچک و صمیمانه خطاب قرار دادند، ناگهان مکرون با برافروختگی به جوان می‌گوید: «این‌گونه من را خطاب نکن و بگو آقای رئیس‌جمهور».
در کشوری که به مقدسات و اعتقادات به‌راحتی اهانت می‌شود، چه می‌شود که سردمدار آزادی بیان با یک لحن صمیمانه هم کنار نمی‌آید و برآشفته می‌شود؟
اخیرا هم پس از واکنش اردوغان به سخنان مکرون، دولت فرانسه سفیر خود را فراخواند.
این چه آزادی بیانی است که همه شئونات و حریم‌ها را می‌توان دستاویز قرار داد، اما وقتی با رئیس‌جمهور به‌اصطلاح حامی آزادی بیان برخورد می‌کنیم، باید تمامی پروتکل‌های باب میل او رعایت شود؟ چه شده که در یک کشور پیشرفته به‌راحتی می‌شود به ساحت مقدس بهترین مخلوقات اهانت کرد، اما به رئیس‌جمهور کشور نه؟! چه شده که در یک کشور، به رحمت جهانیان می‌شود اهانت کرد، اما به دولت آن کشور نه؟! چه شده که در یک کشور به مراد و معشوق قریب به دو میلیارد انسان می‌شود اهانت کرد، اما به رئیس نه‌چندان محبوب آن کشور نه؟!
و این بی‌انصافی‌ها همه هست... .
اما محمد، رسول مکرم اسلام(ص)، پیامبر رحمت و دوستی است و روزی که دید مردِ هتاک بر سر او زباله نریخت، جویای حال او شد و به عیادتش رفت.
به همین دلیل است که پس از گذشت ۱۴۰۰ سال از آن دوران، با پیشرفت فرهنگ و تمدن بشری، انتظار این‌گونه رفتار‌های هتاکانه، جاهلانه و غیر‌انسانی نیست و طبیعی است که با مشاهده این رفتار‌ها، عشاق محمد(ص) گریان و خشگمین شوند.
امید است کشورهایی مانند فرانسه که بارها خود را حامی حقوق بشر می‌دانند، بفهمند ضربه‌زدن به اعتقادات بخش زیادی از مردم و جریحه‌دارکردن روح انسان‌ها نیز نمونه‌ای از نقض حقوق بشر است و قانونی در کشور خود تصویب کنند که توهین به مقدسات آدمیان که خود نوعی سلاح کشتار احساسات ملت‌هاست، ممنوع و غیرقانونی اعلام شود.
وَمَا أَرْسَلْنَاكَ إِلَّا رَحْمَةً لِلْعَالَمِینَ / و تو را جز رحمتى براى جهانیان نفرستادیم
(انبیا ۱۰۷)
در فرانسه قانونی وجود دارد تحت عنوان آزادی بیان، بی‌چون‌وچرا و بدون حد‌و‌مرز. اکنون اگر بخواهیم رعایت آزادی بیان را از سوی شخص امانوئل مکرون، رئیس‌جمهور فرانسه، بررسی کنیم نکات درخور توجهی پدیدار می‌شود.
در روزهای گذشته، مکرون در مراسمی سخنانی به زبان آورده که نوعی فرصت‌طلبی و کینه‌توزی با آن آمیخته شده بود.مکرون به‌جای آنکه در این مراسم کدورت به‌وجود‌آمده را تلطیف و اصطلاحا اصلاح ذات‌البین کند، در آتش اختلاف‌ها دمید و بسیار ناشیانه و شیطنت‌آمیز باعث موج جدیدی از اسلام‌هراسی غیر‌منصفانه در فرانسه شد.اینکه عده‌ای خودسرانه و بدون برگزاری محکمه‌ای عادلانه رأسا اقدام به اجرای حکم مد‌نظر خود می‌کنند، محکوم و غیر‌اسلامی است؛ اما وقتی در کشوری که خود را پرچمدار آزادی بیان می‌داند، به مقدسات و اعتقادات بخش اعظمی از جهانیان توهین و هتاکی می‌شود، باید هزینه‌های پیش‌بینی‌نشده آن نیز پرداخته شود و منتظر اقدامات احساسی و تند هم باشند.
حال به دو مورد از تناقض‌های آزادي بیان در رفتار مکرون بپردازیم. چندی پیش فیلمی منتشر شد که در یک مراسم عمومی چند جوان، مکرون را با اسم کوچک و صمیمانه خطاب قرار دادند، ناگهان مکرون با برافروختگی به جوان می‌گوید: «این‌گونه من را خطاب نکن و بگو آقای رئیس‌جمهور».
در کشوری که به مقدسات و اعتقادات به‌راحتی اهانت می‌شود، چه می‌شود که سردمدار آزادی بیان با یک لحن صمیمانه هم کنار نمی‌آید و برآشفته می‌شود؟
اخیرا هم پس از واکنش اردوغان به سخنان مکرون، دولت فرانسه سفیر خود را فراخواند.
این چه آزادی بیانی است که همه شئونات و حریم‌ها را می‌توان دستاویز قرار داد، اما وقتی با رئیس‌جمهور به‌اصطلاح حامی آزادی بیان برخورد می‌کنیم، باید تمامی پروتکل‌های باب میل او رعایت شود؟ چه شده که در یک کشور پیشرفته به‌راحتی می‌شود به ساحت مقدس بهترین مخلوقات اهانت کرد، اما به رئیس‌جمهور کشور نه؟! چه شده که در یک کشور، به رحمت جهانیان می‌شود اهانت کرد، اما به دولت آن کشور نه؟! چه شده که در یک کشور به مراد و معشوق قریب به دو میلیارد انسان می‌شود اهانت کرد، اما به رئیس نه‌چندان محبوب آن کشور نه؟!
و این بی‌انصافی‌ها همه هست... .
اما محمد، رسول مکرم اسلام(ص)، پیامبر رحمت و دوستی است و روزی که دید مردِ هتاک بر سر او زباله نریخت، جویای حال او شد و به عیادتش رفت.
به همین دلیل است که پس از گذشت ۱۴۰۰ سال از آن دوران، با پیشرفت فرهنگ و تمدن بشری، انتظار این‌گونه رفتار‌های هتاکانه، جاهلانه و غیر‌انسانی نیست و طبیعی است که با مشاهده این رفتار‌ها، عشاق محمد(ص) گریان و خشگمین شوند.
امید است کشورهایی مانند فرانسه که بارها خود را حامی حقوق بشر می‌دانند، بفهمند ضربه‌زدن به اعتقادات بخش زیادی از مردم و جریحه‌دارکردن روح انسان‌ها نیز نمونه‌ای از نقض حقوق بشر است و قانونی در کشور خود تصویب کنند که توهین به مقدسات آدمیان که خود نوعی سلاح کشتار احساسات ملت‌هاست، ممنوع و غیرقانونی اعلام شود.