خشونت خانگی دختران زير سقف خانه‌ها
زهرا جوهرچي
بیش از 10 ماه از سیطره كرونا بر خانه‌هایمان می‌گذرد. حضور در فضاهای كوچك عواقبی دارد.
دکتر رضا جعفری‌سدهی، رئیس اورژانس اجتماعی تهران از افزایش ۲۰درصدی خشونت خانگی در دوره کرونا گفته است. بیش از دوسوم کودک‌آزاری‌ها، کودکان زیر 10 سال بودند. ۸۰ درصد کودک‌آزاری‌ها در ایران درون خانواده و ازسوی نزدیکان اتفاق می‌افتد و سهم دختران و پسران از خشونت تقریبا برابر است. در سراسر جهان سالانه میلیون‌ها کودک در معرض خشونت در خانه، مدرسه و جامعه قرار دارند. متأسفانه گاهی ما با قوانینی از قبیل قتل‌های ناموسی مواجه هستیم که برای مجازات پدر بر اثر قتل فرزند تخفیف قائل می‌شود. سازمان جهانی بهداشت در سال ۲۰۱۷ با انتشار گزارشی اعلام کرده است که در سراسر جهان از هر چهار کودک، یک کودک قربانی خشونت فیزیکی شده است. براساس این گزارش، ۳۶ درصد از کودکان نیز با آزارهایی نظیر تهدید، تحقیر، توبیخ، اعمال فشار عاطفی و نظایر آن مواجه شده‌اند. کودکانی که مورد آزار و تعرض قرار گرفته‌اند پیشرفت تحصیلی کمتری دارند، از مدرسه غیبت می‌کنند و مشکلات انضباطی بیشتری دارند. پیامدهای ناشی از خشونت می‌تواند افسردگی، اختلال در خوردن، استرس و ترس باشد. این کودکان اعتمادبه‌نفس کافی ندارند و احساساتی نظیر خشم، نفرت، حقارت و بی‌اعتمادی در
آنها شکل می‌گیرد. در دوره کرونا وجود کودکان در منزل و مشکلات معیشتی خانواده‌ها بر برخوردهای تنش‌زا در خانواده‌ها افزوده است. خانواده‌های کم‌سواد و بی‌سواد توان رسیدگی و نظارت به دروس کودکان را ندارند. کودکان کار که با تلاش سازمان‌های مردم‌نهاد به تحصیل در انجمن‌ها و گاه مدارس مشغول شده بودند، به دلیل دسترسی‌نداشتن به اینترنت و گوشی از درس‌خواندن محروم هستند و ساعات بیشتری را در خیابان مشغول کارند. دستگیری این کودکان و جداسازی اجباری آنان از خانواده، مصداق بارز خشونت و کودک‌آزاری است. کودکان گاهی تا ۲۰ روز دور از خانواده می‌مانند و سپس بدون هیچ حمایتی راهی خانواده می‌شوند.
نگرش خانواده‌ها به تنبیه فیزیکی می‌تواند تابع ارزش‌ها و معیارهای فرهنگی باشد. آنها اغلب بر این باورند که تنبیه بدنی برای تربیت فرزندشان ضروری است. غفلت از نگهداری کودک، کمبود محبت و تحقیر و سرزنش از مصادیق خشونت روانی محسوب می‌شود. قانون حمایت از اطفال و نوجوانان در ۲۳ اردیبهشت ۱۳۹۹ طی نامه شماره ۲۸۷۵۳ در جلسه علنی مجلس تصویب و ازسوی رئیس‌جمهور ابلاغ شد. امیدواریم با اجرای این قانون شاهد کودک‌آزاری نباشیم. برای پیشگیری و حذف هر نوع خشونت خانگی با اجرای قوانین از کودکان محافظت و مراقبت کنیم. فردای جامعه در انتظار آنان است!
بیش از 10 ماه از سیطره كرونا بر خانه‌هایمان می‌گذرد. حضور در فضاهای كوچك عواقبی دارد.
دکتر رضا جعفری‌سدهی، رئیس اورژانس اجتماعی تهران از افزایش ۲۰درصدی خشونت خانگی در دوره کرونا گفته است. بیش از دوسوم کودک‌آزاری‌ها، کودکان زیر 10 سال بودند. ۸۰ درصد کودک‌آزاری‌ها در ایران درون خانواده و ازسوی نزدیکان اتفاق می‌افتد و سهم دختران و پسران از خشونت تقریبا برابر است. در سراسر جهان سالانه میلیون‌ها کودک در معرض خشونت در خانه، مدرسه و جامعه قرار دارند. متأسفانه گاهی ما با قوانینی از قبیل قتل‌های ناموسی مواجه هستیم که برای مجازات پدر بر اثر قتل فرزند تخفیف قائل می‌شود. سازمان جهانی بهداشت در سال ۲۰۱۷ با انتشار گزارشی اعلام کرده است که در سراسر جهان از هر چهار کودک، یک کودک قربانی خشونت فیزیکی شده است. براساس این گزارش، ۳۶ درصد از کودکان نیز با آزارهایی نظیر تهدید، تحقیر، توبیخ، اعمال فشار عاطفی و نظایر آن مواجه شده‌اند. کودکانی که مورد آزار و تعرض قرار گرفته‌اند پیشرفت تحصیلی کمتری دارند، از مدرسه غیبت می‌کنند و مشکلات انضباطی بیشتری دارند. پیامدهای ناشی از خشونت می‌تواند افسردگی، اختلال در خوردن، استرس و ترس باشد. این کودکان اعتمادبه‌نفس کافی ندارند و احساساتی نظیر خشم، نفرت، حقارت و بی‌اعتمادی در
آنها شکل می‌گیرد. در دوره کرونا وجود کودکان در منزل و مشکلات معیشتی خانواده‌ها بر برخوردهای تنش‌زا در خانواده‌ها افزوده است. خانواده‌های کم‌سواد و بی‌سواد توان رسیدگی و نظارت به دروس کودکان را ندارند. کودکان کار که با تلاش سازمان‌های مردم‌نهاد به تحصیل در انجمن‌ها و گاه مدارس مشغول شده بودند، به دلیل دسترسی‌نداشتن به اینترنت و گوشی از درس‌خواندن محروم هستند و ساعات بیشتری را در خیابان مشغول کارند. دستگیری این کودکان و جداسازی اجباری آنان از خانواده، مصداق بارز خشونت و کودک‌آزاری است. کودکان گاهی تا ۲۰ روز دور از خانواده می‌مانند و سپس بدون هیچ حمایتی راهی خانواده می‌شوند.
نگرش خانواده‌ها به تنبیه فیزیکی می‌تواند تابع ارزش‌ها و معیارهای فرهنگی باشد. آنها اغلب بر این باورند که تنبیه بدنی برای تربیت فرزندشان ضروری است. غفلت از نگهداری کودک، کمبود محبت و تحقیر و سرزنش از مصادیق خشونت روانی محسوب می‌شود. قانون حمایت از اطفال و نوجوانان در ۲۳ اردیبهشت ۱۳۹۹ طی نامه شماره ۲۸۷۵۳ در جلسه علنی مجلس تصویب و ازسوی رئیس‌جمهور ابلاغ شد. امیدواریم با اجرای این قانون شاهد کودک‌آزاری نباشیم. برای پیشگیری و حذف هر نوع خشونت خانگی با اجرای قوانین از کودکان محافظت و مراقبت کنیم. فردای جامعه در انتظار آنان است!