اقدامات خلق‌الساعه در دل کویر
فرشاد فارسانی . وکیل دادگستری
برای منی كه پدرم بختیاری، مادرم یزدی و خودم متولد و بزرگ‌شده اصفهانم، هیچ‌چیز خوشایندتر و غرورآمیزتر از این نبود كه از سرچشمه زلال كوهرنگ هر سه استانی كه خودم را از آنها می‌دانم و به جان و دل دوست‌شان دارم، سیراب و آباد می‌شوند و از همه مهم‌تر نگین درخشان این مسیر حد فاصل دو پل تاریخی و زیبای سی‌و‌سه پل و خواجو هر بیننده‌ای را مسحور خود می‌كند و جهانیان ایران را به آن می‌شناسند. هیچ‌چیز هم ناامید‌كننده‌تر و ناراحت‌کننده‌تر از این نیست كه كمبود همین آب زندگی را بر ساكنان‌شان سخت كرده و موجب تفرقه و اختلاف میان‌شان بشود! واقعیت آن است كه قسمت عمده این مسئله نه ناشی از كاهش نزولات آسمانی است و نه زیاده‌خواهی و ناحق‌گویی مردمان این استان‌ها كه زندگی‌شان را سال‌هاست بر مبنای این خوان گسترده الهی تنظیم كرده‌اند؛ كما‌اینكه برای اصفهان قرن‌ها و برای یزد دهه‌ها این امر بدون هیچ مشكلی محقق شده بود! صرف‌نظر از قصور مسئولان در خدمت‌رسانی به استان سرچشمه كه موجب شده مردمانش احساس اجحاف و غبن فاحش كنند! عامل اصلی این وضعیت، تصمیمات و اقدامات خلق‌الساعه و غیركارشناسی مدیران بی‌علم و تدبیر است كه راهكاری برای كشاورزی آن‌هم به روش سنتی و پر‌مصرف در دل كویر نداشتند و ندارند و به جای اینكه صنایع سنگین را كه بیشترین مصرف آب را دارند، نزدیك دریاهای شمال و جنوب كشور احداث كنند، در استان‌های مركزی و بدون آب تأسیس کردند! و با زدن تونل‌های متعدد غیركارشناسی، دریای آب زاینده‌رود را به جویی خشك تبدیل كرده، اكو‌سیستم منطقه را به نابودی كشانده‌اند. ما فراموش كرده‌ایم آب، خاك و هوا امنیتی‌ترین مسائل كشور ما هستند و كوچك‌ترین اهمال درمورد آنها باید اقدام علیه امنیت ملی و چه بسا فساد فی‌الارض قلمداد و با شدیدترین مجازات‌ها همراه باشد. اگر طراحان و مجریان اصلی پل دریاچه ارومیه و سد گتوند كه موجب شدند دریاچه ارومیه خشك و نمك‌زار شود و كوه نمك در رودخانه كارون سرازیر شود و خوزستان را به تباهی بكشاند، تعقیب كیفری و به اشد مجازات محكوم می‌شدند، حال و روزمان چنین نبود! تا دیر نشده به خود بیاییم و به جای آدرس غلط و عتاب و خطاب به مردم مظلومی كه برای حفظ وطن و جلوس مسئولان بر صندلی‌های مدیریتی بیشترین شهید و جانباز و اسیر را داده‌اند، عاملان اصلی این مصیبت‌ها را شناسایی و مجازات كنیم و كارشناسان و دانشمندان واقعی را قدر نهیم. تا دیر نشده به توصیه‌های‌شان توجه كنیم و بر آنها جامه عمل بپوشانیم.
برای منی كه پدرم بختیاری، مادرم یزدی و خودم متولد و بزرگ‌شده اصفهانم، هیچ‌چیز خوشایندتر و غرورآمیزتر از این نبود كه از سرچشمه زلال كوهرنگ هر سه استانی كه خودم را از آنها می‌دانم و به جان و دل دوست‌شان دارم، سیراب و آباد می‌شوند و از همه مهم‌تر نگین درخشان این مسیر حد فاصل دو پل تاریخی و زیبای سی‌و‌سه پل و خواجو هر بیننده‌ای را مسحور خود می‌كند و جهانیان ایران را به آن می‌شناسند. هیچ‌چیز هم ناامید‌كننده‌تر و ناراحت‌کننده‌تر از این نیست كه كمبود همین آب زندگی را بر ساكنان‌شان سخت كرده و موجب تفرقه و اختلاف میان‌شان بشود! واقعیت آن است كه قسمت عمده این مسئله نه ناشی از كاهش نزولات آسمانی است و نه زیاده‌خواهی و ناحق‌گویی مردمان این استان‌ها كه زندگی‌شان را سال‌هاست بر مبنای این خوان گسترده الهی تنظیم كرده‌اند؛ كما‌اینكه برای اصفهان قرن‌ها و برای یزد دهه‌ها این امر بدون هیچ مشكلی محقق شده بود! صرف‌نظر از قصور مسئولان در خدمت‌رسانی به استان سرچشمه كه موجب شده مردمانش احساس اجحاف و غبن فاحش كنند! عامل اصلی این وضعیت، تصمیمات و اقدامات خلق‌الساعه و غیركارشناسی مدیران بی‌علم و تدبیر است كه راهكاری برای كشاورزی آن‌هم به روش سنتی و پر‌مصرف در دل كویر نداشتند و ندارند و به جای اینكه صنایع سنگین را كه بیشترین مصرف آب را دارند، نزدیك دریاهای شمال و جنوب كشور احداث كنند، در استان‌های مركزی و بدون آب تأسیس کردند! و با زدن تونل‌های متعدد غیركارشناسی، دریای آب زاینده‌رود را به جویی خشك تبدیل كرده، اكو‌سیستم منطقه را به نابودی كشانده‌اند. ما فراموش كرده‌ایم آب، خاك و هوا امنیتی‌ترین مسائل كشور ما هستند و كوچك‌ترین اهمال درمورد آنها باید اقدام علیه امنیت ملی و چه بسا فساد فی‌الارض قلمداد و با شدیدترین مجازات‌ها همراه باشد. اگر طراحان و مجریان اصلی پل دریاچه ارومیه و سد گتوند كه موجب شدند دریاچه ارومیه خشك و نمك‌زار شود و كوه نمك در رودخانه كارون سرازیر شود و خوزستان را به تباهی بكشاند، تعقیب كیفری و به اشد مجازات محكوم می‌شدند، حال و روزمان چنین نبود! تا دیر نشده به خود بیاییم و به جای آدرس غلط و عتاب و خطاب به مردم مظلومی كه برای حفظ وطن و جلوس مسئولان بر صندلی‌های مدیریتی بیشترین شهید و جانباز و اسیر را داده‌اند، عاملان اصلی این مصیبت‌ها را شناسایی و مجازات كنیم و كارشناسان و دانشمندان واقعی را قدر نهیم. تا دیر نشده به توصیه‌های‌شان توجه كنیم و بر آنها جامه عمل بپوشانیم.